Op het ICAF (International Community Arts Festival – Rotterdam) in 2003 ontmoetten wij – Pregones, Arena y Esteras, TSWEPA en Sering – elkaar voor het eerst en keken vol verwondering naar elkaars voorstellingen. Gedreven door nieuwsgierigheid zochten we elkaar tussen de vele voorstellingen door op om te praten over ieders lokale werking, om teksten en ideeën uit te wisselen, en vooral om te polsen of er geen samenwerking mogelijk was. We voelden ons overduidelijk tot elkaar aangetrokken. Volgens Arnaldo J. Lopez (Pregones) was het een combinatie van respect en intuïtie. Respect, omdat we er allemaal voor gekozen hadden te werken aan sociale transformatie via artistieke creatie. Intuïtie, omdat we ons op basis van die eerste ontmoeting perfect konden voorstellen hoe we de handen in elkaar zouden slaan, om iets nieuws en opwindends en goeds te maken.
Na het festival, toen we allemaal teruggekeerd waren naar onze thuishavens, werd een voorstel tot samenwerking op papier gezet en volgde een periode van intensief mailverkeer. Om oeverloos heen en weer reizen te beperken en ook de deelnemers van de verschillende organisaties mee te betrekken leek virtuele samenwerking de oplossing.
In 2005 werd ‘De 14-daagse van de Broederschap’ georganiseerd op Sering. Arena y Esteras en TSWEPA gaven workshops aan de acteurs en participanten van Sering. Na afloop reisden de groepen samen naar het ICAF waar ook Pregones aanwezig was. De kerngroep was, na twee jaar mailverkeer, compleet.
Vanaf het moment dat organisatoren van festivals op de hoogte waren van onze plannen, hebben ze binnen hun eigen programmatie optimale kansen geboden aan de kerngroep om samen te zitten. Zowel in Duitsland (het Cactusfestival en het Madness and Art Festival in Münster) als in Slowakije (Arte & Therapy festival in Banska Bystrica) en Nederland (ICAF in Rotterdam). We werden gesteund waar mogelijk. Deze persoonlijke ontmoetingen waren onontbeerlijk om de dagdagelijkse realiteit, de leef- en werkomstandigheden van de verschillende partners te leren kennen en vertrouwen op te bouwen.
Zo werd snel duidelijk dat we technische know-how moesten ontwikkelen die toepasbaar was voor virtueel gebruik op de verschillende continenten.
In augustus 2007 werd daarvoor een mediatraining georganiseerd in België. Tien dagen lang leerde Pascal Poissonnier ons alles over monteren, blue key, gebruik van verschillende systemen en hoe ze met elkaar te combineren enz.
Met die basiskennis werkten we aan drie ‘piloot-projecten’ (Pépé’s Eiland, the Brides en Droomreizigers – zie archief), waarbij we telkens een andere methodiek voor samenwerking toepasten. Als beloning voor het harde werk werd World Carrousel dat jaar officieel erkend door het Theatre Education and Training Committee van Unesco!
In mei 2009 waren we de experimentele fase voorbij. Op Sering zaten de partners opnieuw samen voor een tiendaagse meeting waar de piloot-projecten werden geëvalueerd en de methodiek werd gefinaliseerd. Er werd een samenwerkingsprotocol opgesteld en ondertekend en een eerste collectieve jaarplanning ontworpen. Na die tiendaagse voelden we allemaal: er is geen weg terug!
Met prive-sponsoring werd tussen juni 2010 en april 2011 een virtueel kantoor ontworpen. De projecten binnen de jaarplanning dienden als studiecase om het kantoor te finaliseren en uit te testen.
Het virtueel kantoor werd samen met deze website voorgesteld op ICAF 2011. Tevens kreeg de carrousel er een nieuwe partner bij: De-ba-jeh-mu-jig uit Wikmewikong Canada.
Het kantoor is onze collectieve werkomgeving waar we, naast het professionele werk, ook projecten opzetten met deelname van onze lokale gemeenschappen.
Het werk is dus niet af. “It’s a lifelong commitment!”
Terug naar boven